حمید اکبری

نه سال پیش، در روز 27 دسامبر 2007، خانم بی نظیر بوتو، نخستین زن نخست وزیر در یک کشور اسلامی، در هنگام مبارزات انتخاباتی به وسیله آدمکش های طالبان به قتل رسید. در سالگرد قتلش، مقاله ای که در آن هنگام در سوگش نوشتم به یادبودش دوباره باز چاپ می کنم.  در سوگ نمادی بی نظیر برای دموکراسی با قتل بزدلانه خانم بي نظير بوتو، امروز جهان و بويژه خاورميانه نمادي بي مانند براي جنبش دموكراسي را از دست داد. نواز شريف، دشمن ديرينه خانم بوتو و رقيب انتخاباتي وي، امروز را غمگين ترين روز تاريخ كشور نوپاي پاكستان ناميد. تسليت و اعلام تأسف ساير رهبران جهان از جمله آقاي بانكي مون، رييس سازمان ملل متحد، نشان از احترام جهاني براي اين شخصيت برجسته دارد. در اين ميان، صحنه هاي مردان مسلمان (بنابر تصاوير ماهواره اي كه در ساعات نخست منحصر به نمايش مردان بوده است) شيون كش در خيابان هاي شهرهاي پاكستان كه در سوگ يک رهبر زن مدرن و لاييک، بر سر و سينه خود مي كوفتد، شايد بيش از هر چيز ديگري بر اهميت نمادين خانم بوتو براي پيشروي و گسترش فرهنگ دموكراسي در قلمرو جوامع مسلمان مهر تأييد گذارد. خانم بوتو، رهبر ح

حمید اکبری برگردان شعرهایی از استفان کرین* با یادداشتی در باره پناهجویان در پشتیبانی از آقای پیمان عارف و همسرش، خانم سمیرا جمشیدی تا حکومت های جبار و تجاوزگر بوده اند، مهاجرت پناهجویان سیاسی و اجتماعی از پی آمدهای آنها بوده است. مهاجرت های بزرگ و کوچک در تاریخ ایران ما نیز در جریان بوده اند. مهاجرت بزرگ ناشی از حمله اعراب یک نمونه بارز آن است. در تاریخ معاصر ایران نیز، از صدر مشروطیت تا کنون، پناهجویی سیاسی و اجتماعی بصورت کم و بیش رویداده است. در سالهای نخستین مشروطیت، با به توپ بستن مجلس، کشتار آزادیخواهانی چون صوراسرافیل و برقراری استبداد صغیر، آزادیخواهانی  چون علی اکبر دهخدا به اروپا پناهنده شدند. پناهجویی سیاسی کماکان در ایران تا انقلاب بهمن 1357 ادامه داشت. ولی استقرار حکومت استبداد دینی جمهوری اسلامی به سرکردگی ملایان نقطه عطفی نا خوشایند در زمینه پناهجویی و مهاجرت همگانی مردم ایران به سرزمین های دیگر است. سرکوبی خونبار مخالفان و منتقدان سیاسی، ناشکیبایی دینی و ستم ورزی به پیروان دیگر دین ها، به ویژه بهاییان و یهودی ها، و جنگ خانمانسوز ایران و عراق، سیلی از

سر فرازی و سر بریدگی در زیر تصویر نماد آزادی خواهی و دموکراسی ایران : کوتاه سخنی در باره مصدقی بودن بختیار تقدیم به آقای حمید ذوالنور، یار وفادار دکتر شاپور بختیار ((برای یک سیاستمدار سه چیز لازم است: جرأت باید داشته باشد که بتواند کاری انجام بدهد.  از خود گذشتگی   می خواهد که از همه چیز خود بگذرد.  تصمیم به موقع باید بگیرد)) دکتر محمد مصدق به نقل از کتاب رنج های سیاسی دکتر محمد مصدق، سرهنگ جلیل بزرگمهر (به کوشش عبدالله برهان) دستگاه  زبون جمهوری اسلامی به دستور زمامدارانش، علی خامنه ای و هاشمی رفسنجانی، و کارگزاری افرادی چون ولایتی و فلاحیان و غرضی و شیخ عطار، و عملگی سفلگانی چون فریدون بویر احمدی و علی وکیلی راد و محمد آزادی، در روز ۶ اوت ۱۹۹۱ دکتر شاپور بختیار را با بریدن گردنش به قتل رساند.  یاران، رهروان و دوستداران وی به درستی در روز ۶ اوت هر سال، یاد وی و مبارزه اش برای استقرار آزادی و دموکراسی مبتنی بر جدایی دین از دولت در ایران را گرامی می دارند.   اما انگیزه کوتاه سخن من در باره مصدقی بودن دکتر بختیار از اینروست که گاه نوشته ای یا سخنی در باره مصدق

 ميراث سياسي مصدق و نهرو براي جهان امروز: آزادي انديشه و بيان، هميشه  *هميشه  بازچاپ این یادداشت را تقدیم به زندانی آزادیخواه، خانم بهاره هدایت و در گرامی باد یاد اکبر محمدی، دانشجوی آزادیخواه جانباخته راه دموکراسی میهن می نمایم.   :یادداشت* : اين عنواني است که من براي ترجمه بخش هايي از متن سخنراني قاضي ويليام داگلاس زير عنوان «يک کردار ضد آمريکايي» برگزيده ام.  قاضي داگلاس اين سخنراني را به مناسبت دريافت جايزه «لاترباک براي مدافعين آزادي هاي مدني» در مقابل سنديکاي نويسندگان آمريکا در سوم دسامبر ۱۹۵۱ ايراد کرد.  اگرچه موضوع روز مطرح در سخنراني قاضي داگلاس «کمونيسم» است، وليکن جوهر اصلي سخنراني وي در ضرورت دفاع از آزادي بيان، کماکان مربوط به مسايل امروز جهان است.  امروز ما در سطح جهاني و به ويژه در آمريکا، با محدوديت آزادي بيان در ارتباط با وحشت ناشي از آدمکشي افراطي هاي اسلام پيشه روبرو هستيم و در سطح ملي (ايران) شاهد واقعيت هولناک ۳۰ ساله سرکوبي تمام عيار آزادي هاي سياسي، اجتماعي و فردي بوسيله جمهوري اسلامي هستيم.  قاضي داگلاس معتقد است که صيانت آزاد

وقتی درختان بزرگ بر زمین می افتند* مایا آنجلو در سوگ و به یاد پدرم، کرمعلی اکبری، و نیکویی هایش برگردان از حمید اکبری وقتی درختان بزرگ بر زمین می افتند، صخره ها در تپه های دور دست به لرزه می افتند، شیران در بیشه ها نیم خیز می شوند، و حتی فیلان سلانه سلانه به دامنی امن پناه می برند. وقتی درختان بزرگ بر زمین می افتند در جنگل ها، موجودات کوچک در سکوت خموده می شوند، و سهش هایشان  دچار فرسودگی در ورای ترس می شوند. وقتی انسان های بزرگ سرشت می میرند هوای پیرامون ما، پریده رنگ ، گنگ و سترون می شود. تنفس ما تنگ می شود. چشمان ما اندکی، با شفافیت درد آلود می بینند. حافظه ما، ناگهان تیز می شود، می پوید، چنگ می کشد بر واژه های مهرآمیز [که] ناگفته [ماندند]، و پیمان بسته شد ه برای گام هایی که هرگز برداشته نشدند. انسان های بزرگ سرشت می میرند و واقعیت هستی ما، که بسته به آنها بود، از ما می گریزد. جان های ما، که در پرورده شدن متکی بر آنها بود، آنگاه می چروکند و می پلاسند. اندیشه ما، شکل گرفته و آگاهی یافته از درخ