حمید اکبری

 عکس از پیام فرهی تقدیم به یارش و پسرش، پیام فرهی   نخستین برچسبی که بر انسان می خورد نام اوست! یک فرضیه وجود دارد که به «جبر نام» مشهور است و دلالت بر این دارد که افراد جلب حرفه و مشاغلی می شوند که با نام آنها سازگار است. چه بسا نمونه بارزی که دال بر درستی این فرضیه دارد، بزرگمرد زنده یاد ما، فرهنگ فرهی است. او همه عمر خود را صرف کار فرهنگی و اعتلای فرهنگ ایران کرد. نام و کار و حاصل زندگی اش، چیزی جز فرهنگ ورزی نبود. به گونه ای که من او را شناختم، همیشه یک اشتیاق در او موج می زد، اشتیاق برای پیوند زدن و پیوستگی فرهنگی میان انسانهای ایرانی. پیوند زدن فرهنگ فرهی به تمثیل از همان گونه ای بود که در گلگاری و باغبانی رایج است. در پیوند گیاهی، دو گیاه را به هم وصل می کنند تا با هم جوش بخورند و یکی شوند. فرهی نیز چنین کار فرهنگی را پی گیر بود. او در کنار انجام کارهای فرهنگی ویژه اهل ادب، جوانه های فرهنگ ادبیات ایران را با  نوشتن و گفتن در نشریات و برنامه های رادیویی و تلویزیونی که در نگاه اول از جنس مردم پسند بودند، در ذهن همگان می کاشت. نشریه «جوانان» سرای او در غربت بود. در این نشریه

  *مرا از تو هراسی نیست   اگر تو یارای دیدن درون قلب مرا داری مرا از تو هراسی نیست، تو خواهی دید که چرا من از تو نمی هراسم، و چرا این راستی است. پس تهدیدم مکن تو، با نیزه های خون آلودت مگر آنکه گوش های عالیجناب خواهان شنیدن نفرین هستند شعر از استفان کرین، برگردان از حمید اکبری*