حمید اکبری

  هر آینه بایستی شکرگزار بود که کمیته نوبل، جایزه صلح امسال را به دونالد ترامپ اهدا نکرد، اگرچه با اهدای آن به خانم ماریا کورینا ماچادو، باری دیگر بر کوس رسوایی کمیته نوبل کوبیده شد. بی شک، خانم ماچادو، رهبر اصلی مخالفان نیکلاس مادورو، رییس جمهور خودکامه ونزوئلا، زن با شهامتی است – بویژه اگربنابر گزارش ها، در خاک ونزوئلا پنهان باشد. لیک شوربختانه رویکرد خانم ماچادو در زمینه ی سیاست داخلی ونزوئلا و سیاست بین المللی تنها صلح جویانه نیست. پیشینه ماچادو گویای این واقعیت است که او در مبارزه اش ضد هوگو چاوز، رییس جمهور فقید و خودکامه ونزوئلا و جانشین او، نیکلاس مادورو، تنها به روش های صلح آمیز بسنده نکرده است. رد پای حضور او در کودتای سال 2002 علیه هوگو چاوز مستند است. او پشتیبان دخالت قدرت های خارجی در ونزوئلا و در صورت لزوم توسل آنها به زور نظامی برای سرنگونی مادورو از قدرت است. درماههای اخیر، ماچادو از بمباران قایق های ونزوئلایی و کشتار سرنشینان آنها بوسیله دولت ترامپ دفاع کرده  است، اگرچه گناهکار بودن سرنشینان در امر قاچاق مواد مخدر، مورد تایید مقامات بی طرف بین المللی قرار ...