با کیانوش در سرای دوست

 

با کیانوش در سرای دوست

کیانوش جان،

بیدار شو تا جوانی را از سر بگیری.

سپیده‌دمی کوتاه

بر سینه‌ی گرمِ مهرِ مادرت بیاسای.

سپس، زیرِ تیرگیِ آسمان

با گام‌هایی استوار

به سوی خانه‌ی دوست برو.

آنجا از پیگردِ همیشگی‌ات برای عشق و زندگی بگو؛

بگو که ای‌کاش

غمِ نان نبود،

و ای‌کاش همه‌چیز

رنگِ احساس می‌داشت.

تا بتوانی با تمام وجودت

فریاد بزنی:

مادر را،

مادرِ میهن را،

ایران‌بانو را.

بگویی که زندگی یعنی

در آغوش کشیدنِ همه‌ی هستیِ جهان

در میهنی

که هنوز

یک زندگی

به تو بدهکار است.

______________________________________________

این واژگان را با یادِ کیانوش سنجریِ نازنین نوشته‌ام که یک سال پیش، در چنین روزهایی، به نام آزادی ایران خودکشی کرد. کیانوشی که من می‌شناختم پر از احساس بود؛ آنچه نداشت و برایش اهمیت نداشت، مالِ دنیا بود. همه‌ی هستی‌اش را برای آزادی ایران می‌خواست و می‌گفت در مقابل وطنش، یک زندگی به او بدهکار است.

عکسِ گروهی زیر مربوط به کنفرانس «چگونگی و روش‌های دستیابی به دموکراسی در ایران به مناسبت شصتمین سالگرد نخست‌وزیری دکتر محمد مصدق» است که به وسیله‌ی بنیاد دانشگاهی دکتر مصدق در دانشگاه نورت‌ایسترن ایلینوی برگزار شد. در گزارشِ کیان امانی درباره‌ی این کنفرانس، که لینک آن در بخش نظرات درج خواهد شد، به این سخنانِ کیانوش سنجری اشاره شده است:

«کیانوش سنجری فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی پیشین از خاطرات خود در ایران درباره خواندن کتاب های مربوط به مصدق و نیز روزهایی که به احمد آباد می رفتند سخن گفت. وی گفت: تفاوت آنچه در کتابهای درسی جمهوری اسلامی و آنچه در کتابهای آزاد بود حقیقت دکتر مصدق را به مردم نشان می داد.»

«در ادامه این میزگرد کیانوش سنجری ضمن سپاس از دکتر حمید اکبری برای برگزاری این کنفرانس گفت: برگزاری چنین جلساتی برای ما که خارج از ایران هستیم یادآور این نکته است که وطنمان گرفتار چه مشکلاتی است و تمامی جنبش های آزادی خواهانه مردم ایران طی سال‌های گذشته مدیون همه زنانی است که به خاطر کوتاهی شلوار یا روسریشان در اداره اماکن شلاق خورده اند مورد توهین قرار گرفته‌اند اما مبارزه را ترک نکرده اند و یک مبارزه نانوشته را هر روز در خیابانها شاهد هستیم.

وی همچنین در باره نقش دانشجویانی که با از خودگذشتگی به مبارزه در راه آزادی و دموکراسی پرداخته اند اشاره کرد و گفت: دانشجویانی مانند مجید توکلی … و اکبر محمدی جانباخته راه آزادی هرگز نبایند فراموش بشوند.

دانشجویانی که در انتخابات سال هشتاد و شش در ستادهای آقایان کروبی و موسوی شرکت داشتند این تأثیر را بر آقایان گذاشتند که مثلاً آقای کروبی آمد و به دولت به خاطر دانشجویان ممنوع التحصیل اعتراض کرد و در فیلم تبلیغاتی موسوی بخشی از زنان جلوی دوربین آمدند و مطالبات زنان را خواستار شدند. در‌واقع دانشجویان و زنان این دو کاندیدا را مجاب کردند که به خواسته هایشان توجه کنند. سماجت و شجاعت زنان و دانشجویان و جنبش های دانشجویی باعث شد شعارهای انتخاباتی کسانی که مردان نظام بودند تغییر کند و حالا حتی در بیانیه های کروبی و موسوی هم شاهد مطالبات دانشجویان و زنان هستیم و در بدنه این جنبش شاهد حضور زنان و مردانی از طبقات و نگرش‌های مختلف هستیم و این جنبش جنبشی نیست که رژیم توان محدود کردن یا سرکوب آن را داشته باشد.»

#کیانوش_سنجری