گشاد گشاد راه نرید! هشداری در پیروی کورکورانه از شعارها

 

بیاد دارم که یکسالی بیشتر از انقلاب بهمن 1357 گذشته بود. یکی از خویشان من که زود از موضع خودش در پشتیبانی از انقلاب و خمینی برگشته بود، چنین قصه ای را برایم تعریف کرد.

«باغبانی در محله داشتیم که به او به سبک معمول حاجی می گفتند. او به سختی طرفدار خمینی بود. روزی به او گفتم، حاجی می خوام خاطره ای از تظاهرات برای انقلاب بگم. با اشتیاق گفت: بگو.

گفتم: من با جمعیتی پشت یک آخوندی که روی وانت با بلندگو شعارمی داد، می رفتم و این شعارها را پشت آخوند تکرار می کردیم:

"خدا، قران، خمینی، اینست شعار ملی"

"ما همه سربار توایم خمینی، گوش به فرمان توایم خمینی"

یکجا آخوند متوجه شد که جمعیت کمی پراکنده شده است و بین شان فاصله افتاده. آنوقت نهیب زد:

"آقایون گشاد گشاد راه نرید."

جمعیت شعار داد:"گشاد گشاد راه نرید، گشاد گشاد راه نرید."

آخوند داد کشید: "آقایون گشاد گشاد شعار نیست."

جمعیت شعار داد: "گشاد گشاد شعار نیست، گشاد گشاد شعار نیست."

آخوند که دستان بلند گو بدستش از فرط عصبانیت می لرزید، نعره کشید: "آقایون گشاد گشاد و ول کنید."

جمعیت با هیجان بیشتری شعار داد:

"گشاد گشادو ول کنید، گشاد گشادو ول کنید."

حاجی غیظ کرد و گفت: از شما بعیده که این دروغ ها را بسازید!»

نیازی به گشاده کردن این قصه نیست – گرچه که عصر دروغ سازی تمام عیار بوسیله هوش مصنوعی است -

و هر کسی مختار است که نتیجه اخلاقی خودش را بگیرد. در ضمن یاد هر دویشان و بویژه خویش خودم بخیر!

پی نوشت:

خاطره ی دیگر هم از شعارهای زمان انقلاب بهمن 1357 به یادم مانده:

دو گروه با هم به سبک شعاری حال می دادند:

گروه اول: «جاوید شاه، جاوید شاه»

گروه دوم: «کدوم شاه، کدوم شاه»

گروه اول: «شاه نجف، خمینی»

و دست آخربه یاد دارم که در همین آمریکای خودمان (!) در یک دانشگاه در سالهای آخر دهه هشتاد میلادی، به چشم دیدم که وقتی مجری یک برنامه، ناگهان شعار «ایران، رجوی، رجوی، ایران» را سر داد، بسیاری از کسانی که در نهان موافق مجاهدین نبودند، از جا بلند شدن و با این شعار همراهی کردند!