حمید اکبری

 صد سال پیش در نهم آبان 1304مجلس شورای ملی در جلسه‌ای تاریخی با هدف پادشاه کردن رضاخان، رئیس‌الوزراء و سردار سپه وقت، رأی به انقراض پادشاهی احمدشاه و سلسله قاجاریه داد. در تدارک انجام این کار، جوّ هولناکی توأم با تهدید و باج ‌دهی به‌    وجود آمده بود. تنها دو روز پیش ‌تر، واعظ قزوینی اشتباهاً به‌جای ملک‌الشعراء بهار که مخالف جدی  .پادشاهی رضا خان بود، به قتل رسیده بود در جلسه نهم آبان، تنها پنج نفر از نمایندگان حاضر به‌عنوان مخالف سخنرانی کردند. مخالفت این پنج نفر نیز در دفاع از احمدشاه و تداوم سلطنت قاجاریه نبود، بلکه در بیمناکی از استیلای استبداد رضا ‌شاهی و نابودی حکومت مشروطه در پی تغییر قانون اساسی بود. این پنج نفر به ترتیب سخنرانی عبارت بودند از: سید حسن مدرس، حسن تقی‌زاده، حسین علاء، دکتر محمد مصدق (مصدق‌السلطنه) و حاج میرزا یحیی دولت‌آبادی. لیک، تنها سخنرانی مصدق پژواک تاریخی یافت. سخنرانی مصدق، هشداری است همچنان مربوط دربارهٔ به قهقرا رفتن ایران در نبود حکومت ملی و استقرار دیکتاتوری. اگر بخواهیم عصارهٔ زندگی ‌نامهٔ مصدق را بیان کنیم، هیچ چیزی بالاتر از آ...

  هر آینه بایستی شکرگزار بود که کمیته نوبل، جایزه صلح امسال را به دونالد ترامپ اهدا نکرد، اگرچه با اهدای آن به خانم ماریا کورینا ماچادو، باری دیگر بر کوس رسوایی کمیته نوبل کوبیده شد. بی شک، خانم ماچادو، رهبر اصلی مخالفان نیکلاس مادورو، رییس جمهور خودکامه ونزوئلا، زن با شهامتی است – بویژه اگربنابر گزارش ها، در خاک ونزوئلا پنهان باشد. لیک شوربختانه رویکرد خانم ماچادو در زمینه ی سیاست داخلی ونزوئلا و سیاست بین المللی تنها صلح جویانه نیست. پیشینه ماچادو گویای این واقعیت است که او در مبارزه اش ضد هوگو چاوز، رییس جمهور فقید و خودکامه ونزوئلا و جانشین او، نیکلاس مادورو، تنها به روش های صلح آمیز بسنده نکرده است. رد پای حضور او در کودتای سال 2002 علیه هوگو چاوز مستند است. او پشتیبان دخالت قدرت های خارجی در ونزوئلا و در صورت لزوم توسل آنها به زور نظامی برای سرنگونی مادورو از قدرت است. درماههای اخیر، ماچادو از بمباران قایق های ونزوئلایی و کشتار سرنشینان آنها بوسیله دولت ترامپ دفاع کرده  است، اگرچه گناهکار بودن سرنشینان در امر قاچاق مواد مخدر، مورد تایید مقامات بی طرف بین المللی قرار ...

  دکتر حسن اقبالی در کنار همسر ، بانو قدسی اقبالی و پسرشان، رامین  در اوایل مهاجرت به آمریکا تقدیم به بانو قدسی اقبالی گفته می شود که آدمیان نه تنها با نام خود مورد شناسایی همگان قرار می گیرند، بلکه بسیاری در معنای نام خود، جنبه های شخصیت خویش را می آفرینند. در نگاه من دکترحسن اقبالی چنین بود. مردی که بنابر نام اولش، پر از حُسن و نیکویی بود و بنابر نام خانوادگی، مردی بود که با استعداد شگرفش و تلاش بی مانندش، اقبالی بلند و بزرگ را برای خود و خانواده اش و جامعه ایرانیان آمریکایی آفرید. در دانش روانشناسی بر اهمیت تصویر ذهنی و برداشت نسبت به یک فرد که بر اثر نخستین و آخرین مواجهه با او در ذهن آدمی پدید می آید و ماندگار می شود، تاکید شده است. پس به گمانم که آن گروه از ما که بیش و کم توفیق آشنایی یا دوستی یا محضر نشینی دکتر حسن اقبالی را داشته ایم، به نیکی می دانیم و قبول داریم که او تا به آخر همانی بود که ما در اولین دیدار در ذهنمان به تصویر کشیدیم: مردی وارسته، موقر، خوش سیما، خوشرو، خوش پوش و ادیب. از اینرو بود که همواره او را نماینده ی درخشان نامش، حسن و کنیه اش، اقبالی یا...

  Dr. Hassan Eghbali, 1934-2024 Dr. Hassan Eghbali belonged to an exceptional generation of Iranian-American doctors who came to the United States in the 1950s and 1960s—whom I think of as Romantic Medical Doctors . These Romantic MDs were, in fact, lovers of Persian poetry, literature, and history in disguise. Shortly after Azar and I arrived in Chicago in 1986, we were fortunate to become acquainted with several of them, including Dr. Eghbali, Dr. Mahmood Hashemi, Dr. Rahmat Pirnazar, Dr. Cyrus Serry, Dr. Cyrus Haery, Dr. Manouchehr Sohaey, and Dr. Ali Darki. We found them not only dedicated to their medical fields and the well-being of their patients, but also exemplary—along with their wives—in their love for family and service to their communities, especially the Iranian-American community. Dr. Eghbali was a prodigy who could recite long Persian poems from memory, a talent he maintained well into the last years of his life. I wonder whether, through his love for Persian poetr...

      در روز یکشنبه، دوم شهریور 1404، پیرمردی هشتاد و شش ساله که - بنابر میانگین درازای عمر در ایران یک پایش لب گور است - در مقام رهبر مطلقه یک کشور نود میلیونی در بالای صحن حسینیه خمینی نشسته و آغاز به سخنرانی می کند. او که ظاهرا از شور ذوب شدگان حاضر در جلسه به وجد آمده، با تبسمی بر لب، نخست آیه ای از قران به عربی را می خواند. سپس می گوید که دو جمله برای گفتن دارد، یکی در باره ی امام رضا به مناسبت «شهادت» او و دیگری در باره ی مسایل جاری ایران، گرچه در بخش آخر یک نکته هم می افزاید. ما این دو جمله و یک نکته را بنابر آنچه این پیرمرد، علی خامنه ای گفته، در سه پرده کالبد شکافی می کنیم.   پرده اول: کربلایی و عاشورایی شدن ایران بوسیله امام هشتم شیعیان پیرمرد در جمله ی اول از امام رضا به عنوان احیاگر شیعه مظلوم یاد می کند. می گوید که سفر اجباری امام رضا به خراسان که  نزدیک 1200 سال پیش صورت می گیرد، حادثه ای بود برکت آور برای ایران و اسلام. عنوان می کند که پس از قتل علی ابن ابیطالب و حسین بن علی، شعیه محروم و منزوی شده بود، اوضاعش خراب بود، تا اینکه علی ابن موسی...