حمید اکبری

  این است پیشنهاد جعفر پناهی: «در ۷ اسفند سال ۱۳۳۱ لایحه استقلال وکلا با پافشاری دکتر محمد مصدق تصویب شد، در گرامی داشت این روز به خانه نسرین ستوده که اکنون در زندان است رفتیم. بیائید به این بیاندیشیم که از گاندی گرفته تا نلسون ماندلا که خود وکیل بوده اند و حقوق دان آیا آلترناتیوی بهتر از نسرین ستوده وجود دارد؟ برای من و نظر شخصی من او تنها فردی است که می تواند در دوران گذار یک نماد باشد.» (اسفند ماه 1398) یک هنرمند فیلم ساز با شهرت جهانی که کارنامه اش مبارزه و کوشش برای آزادی بیان و دموکراسی در ایران است پیشنهاد بسیار مبرم و با اهمیتی می دهد که لازم بود که از همان یک سال و نیم پیش در میان دموکراسی خواهان ایران موجب تامل و رایزنی بسی گسترده و ادامه دار بشود. چرا؟ چون جنبش دموکراسی خواهی ایران از دو کاستی بنیادین رنجور است: سازماندهی و رهبری دموکراتیک. می توان و چه بسا بایسته است که به چرایی نیافتن بازتاب و رایزنی های گسترده تر در باره پیشنهاد آقای پناهی پرداخت [i] . ولی نگارنده مایل است که این امر را به آتیه موکول کند و در این مقاله تاکید را بر فوریت باز پرداختن به این پی...

روزگاری من کوه های خشمگینی را دیدم، که آرایش جنگی گرفته بودند. در مقابل آنها انسانی کوچک ایستاده بود؛ آه، او بزرگتر از انگشتان دست من هم نبود. من خندیدم و از آنکس که پهلوی من بود پرسیدم، "آیا امکان پیروزی برایش هست" او جواب داد: "حتمن." "اجدادش این کوه ها را بارها شکست داده اند." آنگاه بود که من نیکویی را از اجداد سراغ گرفتم،- دستکم به خاطر آن انسان کوچک که در مقابل کوه ها ایستاده بود. شعر از استفان کری برگردان از حمید اکبری